[…] Van der Hoek reisde af naar onder meer Lanzarote. In kleine close-ups, vaak niet groter dan A5, ving ze haar indrukken. Niets is echter wat het lijkt. Net als bij haar eenpersoonskunstenaarscollectief Dutch Noodles, waarvoor ze zich als kunstenaar ‘verdrievoudigde’, om vervolgens met zichzelf een driekoppig team te vormen, speelt ze in dit werk met identiteit en definitie. Van der Hoek citeert vrijelijk uit de grillige vormen van de Spaanse natuur. met vlotte penseelstreek creëert ze enigszins ongrijpbare beelden en in deze interpretatieruimte schuilt de charme. Regelmatig veranderen de cactussen en uitheemse insecten in raadselachtige figuren met menselijke trekjes. Op de galeriewanden komen stekels en sprieten, insecten en reptielen samen in een veelvormige viering van het vreemdvormige. Bijna achteloos schetst ze haar suggesties, steevast met vaart en veel aandacht voor de verfhuid, en met deze aanzetten moet de kijker het doen. Combinaties met foto’s van sterk uitvergrote natuurlijke vormen als cactussen en vetplanten bieden echter nu en dan een ingang, evenals titels als Pluisje en Kosmopoliet. Van der Hoeks fantasiefiguren lijken zich daarbij in de achtergrond te willen terugtrekken. Vanuit semitransparante lagen wordt de kijker hier en daar aangeloerd, maar kwaadaardig wordt het nergens. Haar voorkeur voor versleten, warme kleuren en zachte contouren dragen bij aan deze zachtmoedigheid. Felle accenten, enig schraapwerk en scherp op het doek gelegd lijnenwerk voorkomen echter dat het te lieflijk wordt.
Van een andere orde, maar een geestige blikvanger, is een serie van vijf mensvormige cactussen. Dit vijftal is in heldere vorm gevat in aquarel en geschetst op een aantal ingelijste notitieblaadjes. Als een stel scheefgezakte cowboys staan de planten op een rijtje. Het resultaat is even sympathiek als simpel: Van der Hoek isoleert het beeld, de fantasie doet de rest. Mocht deze insteek nog niet duidelijk zijn, dan komt het wel naar voren in de door Van der Hoek verzamelde kiezelstenen die op kleine sokkeltjes in een vitrine worden gepresenteerd. In ieder steentje zijn door de natuur gevormde gezichtstrekken te herkennen. Evenals de geschilderde werken zijn ze ruw en ongepolijst van vorm, maar eerder aandoenlijk dan naargeestig. […]
-Grytsje Klijnstra, uit: Een viering van het vreemde, Leeuwarder Courant, 2014.
Naar aanleiding van de tentoonstelling Two-deloe, een duo tentoonstelling van CP Berbée en Ra van der Hoek in galerie De Roos van Tudor, Leeuwarden.
