De Noordse stormvogel, Fulmarus glacialis, is het meest mysterieuze wezen dat ik ooit heb gezien. Ik zag de mallemuk, de…
architect
Een boek of film kan ontroeren. Hetzelfde met een schilderij of een foto. Maar hoe zit dat met een gebouw? Ik heb een paar prachtige boeken over het werk van de Japanse architect Tadao Ando. Ik zag een documentaire over zijn bureau en werkwijze. Ando stond al op grond van de afbeeldingen in de boeken en de videobeelden die ik heb gezien met overtuiging in mijn top 3 van favoriete architecten. Ik kende zijn werk toen ik voor het eerst een gebouw van hem binnenstapte. Ik was goed voorbereid zou je kunnen zeggen. Toch hakte de ervaring, fysiek omringd te zijn door het gebouw er flink in. Het gebouw overweldigde op een geloofwaardige manier. Gebouw, omgeving en ik, een mens, alles viel samen. Ik was ontroerd! Dit speelde zich drie jaar geleden af in Ando’s in 2004 geopende museum voor de Aziatische kunstcollectie van de Langen Foundation in Hombroich. Het gebouw raakte me diep. Een gevoel dat me tegelijkertijd verwarde. Nooit eerder werd ik getroffen door een ruimte. De manier waarop het licht naar binnen viel, de wijze waarop het gebouw verweven was met de parkachtige omgeving, de schoonheid en zachtheid van beton, de weerspiegeling in het water. De eenvoud van een doos van glas, geplaatst over een doos van beton. De stilte en rust die het uitstraalde. Al die ingrediënten bij elkaar, de poëzie, de vanzelfsprekende kracht. Daar zijn, op die plek, op dat moment. Alles klopte. Wat een architect!
architect
A book or movie can move you. The same with a painting or a photograph. But what about a building? I have some wonderful books about the work of the Japanese architect Tadao Ando. I saw a documentary about his desk and working method. Ando was already firmly in my top 3 favorite architects based on the images in the books and the video footage I’ve seen. I was familiar with his work when I first entered one of his buildings. You could say I was well prepared. Yet the experience of being physically surrounded by the building made a big impact. The building overpowered in a believable way. Building, environment and me, a person, everything coincided. I was touched! This took place three years ago in Ando’s museum for the Asian art collection of the Langen Foundation in Hombroich, which opened in 2004. The building touched me deeply. A feeling that confused me at the same time. Never before have I been struck by a space. The way the light entered, the way the building was intertwined with the park-like environment, the beauty and softness of concrete, the reflection in the water. The simplicity of a glass box placed over a concrete box. The silence and tranquility it radiated. All those ingredients together, the poetry, the obvious power. Being there, in that place, at that moment. Everything was right. What an architect!