no man’s land | niemandsland

Ik gebruik mijn ogen, maar ik ‘kijk’ eigenlijk met iets anders… Ik kies een camera instelling, ik kies een moment. En dan is het gepiept. Een seconde later is alles weer voorbij. Wat er net nog was is nu weg. En wat er komt is er nog niet. Het stukje niemandsland daar tussenin. Daar ben ik.

Thuis bekijk ik die geïsoleerde micromomenten op mijn beeldscherm. Na een fotosessie zijn dat er honderden. Het kan zijn dat ik alles in een keer delete. Ook de computer heeft een ontspanknop. Maar dan in omgekeerde richting. Weg zijn de gevangen momenten weer. Als vlinders die het vlindernet weer uitvliegen. De terugkijk mogelijkheid is vervlogen.

Ik neem waar. Ik leer, ik struikel, ik huiver, ik ontdek, ik krijg kippenvel. Het oordeel deel staat uit. In dit niemandsland bestaat geen tijd. Geen vooruitgang.

” Maar wat was tijd eigenlijk? Ik vroeg het me af. Voor het gemak meten we het verstrijken van de tijd met de wijzers van een klok. Maar horen we dat echt zo te doen? Vergleed de tijd werkelijk zo regelmatig in één vaste richting? Koesteren we daarover geen grote misvatting?” Uit: De moord op Commendatore, Haruki Murakami

no man’s land
I use my eyes, but I actually ‘look’ with something else… I choose a camera setting, I choose a moment. And then it’s cracked. A second later it’s all over again. What was there a moment ago now is gone. And what comes is not there yet. The piece of no man’s land in between. There I am.

At home I watch those isolated micro-moments on my screen. After a photo session, there are hundreds. It may be that I delete everything at once. The computer also has a shutter button. But then in the opposite direction. The captured moments are gone again. Like butterflies flying out of the butterfly net. The replay option has expired.

I observe. I learn, I stumble, I shudder, I discover, I get goosebumps. The judgment part is off. There is no time in this no man’s land. No progress.

But what was time anyway? I was wondering. For convenience, we measure the passage of time with the hands of a clock. But are we really supposed to do it that way? Did time really move so smoothly in one fixed direction? Don’t we have a big misconception about that?” From: The Assassination of Commendatore, Haruki Murakami