speelgoedinstrument

Tijdens het nagerecht vertelden mijn tafelgenoten verhalen over concerten. Er werden herinneringen opgehaald aan jazzbands die in de jaren zestig overvolle rokerige kelders nog voller hadden gepropt met hun klanken. ‘Om de gaatjes te vullen’, zei mijn moeder altijd als ze ’t toetje serveerde. Zo hadden in die kelders hoge en lage tonen de gaatjes in de ruimte gevuld. Herinneringen aan de stokoude Rolling Stones en aan een nog jonge Mick Jagger deden er een schepje bovenop. En aan opera’s van Verdi en hoe er kippenvel ontstond onder de Italiaanse zon in juli.

Tenslotte werden de ogen op mij gericht. ‘En jij, Ra? Welke legendarische concerten heb jij meegemaakt?’ Maar behalve het zachte, romige ijs van het nagerecht wilde niets mij te binnen schieten. Geen smeuïg verhaal over popidolen die ik voor mijn ogen had zien optreden. zeker geen Rolling Stones. Niets.

Het gesprek ging inmiddels over boeken in eerste druk, gevonden op een rommelmarkt, het interieur van de Orient Express en over een weeffoutje in een colbertjasje. De ijsschaaltjes waren afgeruimd en er was koffie voor in de plaats gekomen.

Ik had allang afscheid genomen en ik was alweer een heel eind op weg naar huis, toen ik hem ineens voor me zag. De man met het speelgoedinstrument. In 1988 had ik hem vaak zien optreden. De klanken die hij voortbracht op zijn plastic fluit met pianotoetsen, kwamen rechtstreeks uit zijn omvangrijke buik achter een wat te krappe regenjas. Door zijn gebogen houding leek het alsof hij zijn muziek de straatstenen inblies. Ik zat op de kunstacademie in Kopenhagen en als ik ’s middag klaar was met schilderen, dan zocht ik hem graag op.

De panfluiters in poncho uit Peru hoorde je al van verre. Evenals de breakdancers met hun stereo’s. Maar naar de man met het speelgoedinstrument moest je op zoek. Zijn muziek ging volledig op in het rumoer van de stad. Zodra het de plastic fluit verliet, verdween het geluid tussen toeterende auto’s. Het had zoiets verdrietigs om hem te zien spelen. Liefdevol verdrietig. Het verdriet waar je vrijwillig naar op zoek gaat.

Soms vond ik hem niet, de man met het speelgoedinstrument. Dan moest ik de tonen elders zoeken. Tussen de stenen van de winkelstraat. Waar drommen mensen lopen. Waar het liefdevolle verdriet is ingesleten.

Eerder gepubliceerd in de Leeuwarder Courant onder de titel Concert.
Tussen 1997 en 2001 schreef Ra van der Hoek voor de zaterdag bijlage van die krant een wekelijkse column en maakte daar een tekening bij.
In dit jaar, 2024 wordt door Ra teruggeblikt op de afgelopen 35 jaar. In dit notitie blog worden die herinneringen gepubliceerd.