ontkurken

Schilderen is voor de gelukkige schilders een kurkentrekker om de geest uit de fles te bevrijden. Het is magisch. Schilderen is als een confronterende spiegel zo groot als het Victoriameer, als een mega cadeau dat je nauwelijks kunt omvatten, met een lint eromheen van puur goud. Het is een prachtig voertuig naar een droombestemming. En tegelijkertijd als ’thuiskomen’.

Maar alleen als je de reis in opperste concentratie kunt maken. Als je de alertheid hebt om de kilometerpaaltjes een voor een te tellen. Alle tijd van de wereld om de hobbels in het wegdek bewust te voelen. Als je echt alle details kunt registreren van de rit. Continue onderzoekend uit het raam kunt kijken om het landschap langzaam te zien veranderen. De reis ten volle reizen. Dat is schilderen.

Ik ontdekte dat mijn reis van het schilderen begon te haperen. Er was teveel vertraging. Het was een klus om mijn bagage bijeen te houden. Ik wist soms niet eens precies meer waar ik was. De kurkentrekker brak. De geest zat muurvast in de fles.

Inmiddels ben ik overgestapt.
Een oude liefde zorgde op het juiste moment voor een doorbraak. We hadden altijd al een klik. Een beestachtige camera bestormde mijn innerlijke sensor die nog bol stond van beelden die niet verder konden. Dat beest werd in een klap alles tegelijk. Trein en auto, ezel en paard, verf en doek, steeds verder op weg zijn en tegelijkertijd heel lekker thuiskomen.
Balken, hinniken, plukken, roeren, schuren, schurken, rijpen, drogen. Dat doet nu een camera samen met mij. Ik druk op geavanceerde knopjes en draai aan een klein, gevoelig radertje. Beelden van licht boren zich voorzichtig in de kurk.

“painting is damned difficult -you always think you’ve got it, but you haven’t” – Paul Cezanne