twenty minutes | twintig minuten

We waren begonnen aan een wandeling rondom de gekleurde vulkaan. Ik had mijn camera in de auto gelaten, want ik wilde zonder voorbehoud aanwezig zijn. Zonder die camera tussen ons in, konden we de berg op en top ervaren. Twee jaar daarvoor hadden we dezelfde wandeling al eens gemaakt. Tijdens een storm, we moesten ons toen schrap zetten. Nu het andere uiterste, het was bijna windstil. Montaña Colorada is een soort toverbal, na elke stap verandert het landschap. Steeds komen er andere smaken tevoorschijn. Ook de wolken veranderen mee met het landschap. Alsof ze een spel met je spelen en je meetrekken, de vulkaan rond. Een wandeling die geen twee keer hetzelfde is. Je hoeft geen hellingen te hebben geoefend in de sportschool of klimwanden geprobeerd. Er loopt gewoon een slingerpad om de vulkaan heen en de stenen zijn al voorgestampt. Je kunt bovendien niet verdwalen, want je eindigt weer waar je begon.

Terug bij de auto verlangde ik intens naar nog zo’n wandeling, maar nu met camera. Al kon ik maar een klein stukje overdoen. Alleen het begin. Een half uur? Hmm, twintig minuten. Oké twintig minuten dan. Mijn vriendin bleef bij de auto achter en ik nam de helling bij het beginpunt nu wat sneller. Twintig minuten mocht ik met mijn camera het begin van de wandeling rond de vulkaan overdoen. Na tien minuten was ik bij het gedeelte van de berg dat mij kippenvel bezorgt. De kleuren, de tonen, de klanken. De kleine bergjes brokstukken van het fijnere vulkanisch gesteente. Hier en daar mosachtig pluis.

twenty minutes
We had started a walk around the colored volcano. I had left my camera in the car because I wanted to be there without reservation. Without that camera between us, we would fully experience the mountain. We had done the same walk two years before. During a storm, we had to brace ourselves. Now the other extreme, it was almost windless. Montaña Colorada is kind of a magic candy, after every step the landscape changes. New flavors are emerging all the time. The clouds also change along with the landscape. As if they are playing a game with you and pulling you around the volcano. A walk that is never the same twice. You don’t need to have practiced slopes at the gym or tried climbing walls. There is just a winding path around the volcano and the stones are already stamped. Moreover, you cannot get lost, because you end up where you started.

Back at the car I longed intensely for another walk, but this time with a camera. Even if I could only redo a little bit. Only the beginning. Half an hour? Hmm, twenty minutes. Okay twenty minutes then. My friend stayed behind with the car and I took the slope at the starting point a bit faster now. For twenty minutes I was allowed to redo the beginning of the walk around the volcano with my camera. After ten minutes I reached the part of the mountain that gives me goosebumps. The colors, the tones, the sounds. The small mounds of fragments of the finer volcanic rock. Mossy fluff here and there.