jammed | vastgelopen

Terwijl mijn lichaam slaapt ben ik in wakkere toestand met een enorm schip gestrand op de Noordpool. Het is warm, er heersen tropische temperaturen. Ik zie allemaal bekende gezichten aan boord, maar ik weet eigenlijk niet precies wie deze mensen zijn. Ook al herinner ik me geen namen, het geeft toch een vertrouwd gevoel om verwante zielen om me heen te hebben. Om niet helemaal alleen op de warme Noordpool te zijn gestrand. Ik maak me niet druk over het feit dat ons schip niet meer kan varen.

Als ik over de reling kijk, zie ik meteen een hertdiertje op de uitgestrekte zandvlakte, waar kortgeleden nog het water was. Een schattig miniatuur hertje met een bleek gewei. Ik blijf kijken en zie hoe het hertje verandert in een dennentakje met heel veel ogen. Het takje zweeft boven de drooggevallen zeebodem. Ik weet zeker dat dit een Yokai is, het takje met heel veel ogen zweeft geheimzinnig voor de boeg van ons schip. Het is inmiddels een beetje mistig aan het worden, maar het zwevende takje blijft goed te zien.

De aanblik van de goedaardige dennentak Yokai met heel veel ogen stelt me op mijn gemak. Ik ben blij. Het dennentakje heeft een heldere, wakkere, sprekende blik.

Ik slaap op dat moment nog, maar word met een merkwaardig goed gevoel wakker. Ik noteer de droom op mijn ipad met mijn Apple Pencil. Ik maak er een tekening bij van het krachtige dennetakje met ogen.

Een half jaar later komt ineens de notitie voorbij op mijn beeldscherm. Het getekende dennentakje kijkt mij aan met heldere ogen en als bij toverslag maakt het avontuur op de Noordpool me weer helemaal blij. Ik zie de gebeurtenis weer levendig voor me. Het vastgelopen schip, de verwante zielen, het hertdiertje, het dennentakje met ontelbare ogen, het wonderlijke gevoel.

Dit kan toch geen droom zijn geweest, want het zit nog zo vers in mijn geheugen.
Hoe kwam dit avontuur in het zelfde soepel rollende herinneringenlaatje terecht als ingrijpende gebeurtenissen uit het ‘echte’ leven?

jammed
While my body sleeps I am awake. With a huge ship I stranded at the North Pole. It is warm, there are tropical temperatures. I see all kinds of familiar faces on board, but I’m not really sure who these people are. Even though I don’t remember names, it still feels familiar to have kindred souls around me. To not be stranded all alone on the warm North Pole. I’m not worried about the fact that our ship can’t sail anymore.

When I look over the railing, I immediately see a deer on the vast expanse of sand, where the water was not long ago. A cute miniature fawn with pale antlers. I keep watching and see how the deer turns into a pine twig with many eyes. The twig floats above the dry seabed. I’m sure this is a Yokai, the twig with many eyes hovers mysteriously in front of our ship’s bow. It is now getting a bit foggy, but the floating twig remains clearly visible.

The sight of the benign fir branch Yokai with many eyes puts me at ease. I’m happy. The fir twig has a bright, awake, expressive look.

I’m still asleep at that moment, but wake up with a strangely good feeling. I jot down the dream on my iPad with my Apple Pencil. I add a drawing of the powerful sprig of pine with eyes.

Half a year later, the note suddenly appears on my screen. The drawn fir twig looks at me with clear eyes and as if by magic, the adventure at the North Pole makes me happy again. I see the event vividly again. The stranded ship, the kindred souls, the deer, the pine twig with countless eyes, the wonderful feeling.

This couldn’t have been a dream, because it’s still so fresh in my memory.
How did this adventure end up in the same smoothly rolling memory drawer as major events from ‘real’ life?